Teacher agency: Een ecologische kijk op het handelingsvermogen van leraren

Abstract

First paragraph: In recente discussies over het onderwijs wordt de leraar regelmatig naar voren geschoven als de meest belangrijkste ‘factor’ in het onderwijsproces, en daarmee als hét aangrijpingspunt voor de verbetering van het onderwijs (zie bijvoorbeeld OECD, 2005; McKinsey, 2007). We zien dit ook in het curriculumbeleid in diverse landen, zoals bijvoorbeeld in het Schotse Curriculum for Excellence (voor een analyse zie Priestley & Biesta, 2013) en het Curriculum Framework in Nieuw Zeeland (zie Sinnema & Aitken, 2013; Priestley & Sinnema, 2014). Hierin wordt de leraar expliciet neergezet als een ‘agent of change,’ dat wil zeggen als degene die wordt gezien als de centrale figuur in de ontwikkeling en uitvoering van het curriculum (zie bijvoorbeeld Goodson, 2003; Priestley, 2011a; Nieveen, 2011). Zulke beleid staat in schril contrast met de top-down benadering die de afgelopen decennia het onderwijsbeleid in veel landen heeft gedomineerd; een beleid dat de positie van leraren in belangrijke mate heeft ondergraven en daarmee sterk heeft bijgedragen aan de deprofessionalisering van leraren (zie bijvoorbeeld Gewirtz, 2002; Ball, 2003; Wilkins, 2011).